Przeciążenie operatora indeksowania (dwa wymiary)

[lidamian]

Jak przeciążyć operator dla jednego wymiaru to wiem, ale dla dwóch?

To nie działa:

KOD cpp:   �  UKRYJ  �

KOD cpp:   �  POKAŻ  �

class ctest
{
private:
        int plansza[5][5];
public:
        int operator [] (int x, int y); // Tak nie działa
        int operator [][] (int x, int y); // Tak nie działa
} test;
...
int x = test[2][2]; // Tak chcę się odwoływać do pola planszy
 

Zna się ktoś?

[polymorphism]

Zna się.

operator[][] nie daje się przeładować, bo taki w C++ nie istnieje. Istnieje tylko pojedynczy operator indeksowania.

Możesz zrobić tak:

KOD cpp:   �  UKRYJ  �

KOD cpp:   �  POKAŻ  �

int* operator [] (int x) { return &plansza[x][0]; }
const int* operator [] (int x)const { return &plansza[x][0]; }

[lidamian]

O stary! o0

Składam pokłon, to jest genialne ;D W międzyczasie szukałem innych rozwiązań i trafiłem na używanie klasy pomocniczej co zaciemniało kod i było "wolne". Oczywiście przestudiowałem Twój kod i doszedłem do wniosku, że jest to programistyczny trick polegający na oszukaniu kompilatora. Od siebie dodam, że drugie przeciążenie może wyglądać tak:

KOD cpp:   �  UKRYJ  �

KOD cpp:   �  POKAŻ  �

struct
{
        int plansza[5][5];

        int* operator [] (int x) { return &plansza[x][0]; }
        void operator [] (int) const { }
} test;

void main()
{
        test[1][2] = 12;
        test[4][3] = 43;
        test[1][0] = 10;
        printf("x: %i\n\n", test[1][2]);

        for(int y=0; y < 5; y++)
        {
                for(int x=0; x < 5; x++) printf("%i\t", test[x][y]);
                printf("\n");
        }
        getch();
}

Oczywiście pierwsze co przyszło mi na myśl to: "Jak to wykorzystać do przeciążenia trzeciego operatora indeksowania?"

Jeszcze raz wielkie dzięki
Pozdrawiam

[polymorphism]

(...) że jest to programistyczny trick polegający na oszukaniu kompilatora.

Żadnego oszustwa tu nie ma, ten kod jest jak najbardziej poprawny składniowo.

W międzyczasie szukałem innych rozwiązań i trafiłem na używanie klasy pomocniczej co zaciemniało kod i było "wolne".

Na początku chciałem dać kod z klasą pomocniczą, ale... nie chciało mi się go pisać I takie rozwiązanie wcale nie musi być wolne. W wersji release kompilator w procesie optymalizacji może rozwinąć metody, co w konsekwencji da kod równie wydajny co wersja na wskaźnikach. Dodatkowo kod z taką klasą daje Ci większą kontrolę nad dostępem do poszczególnych elementów tablicy.

Jak to wykorzystać do przeciążenia trzeciego operatora indeksowania?

Bez klasy pomocniczej się nie obędzie.

[Cyfrowy Baron]

(...) że jest to programistyczny trick polegający na oszukaniu kompilatora.

To dobre! Jak oszukać komputer by zrobił coś do czego nie został zaprogramowany??? Chciałbym coś takiego zobaczyć? To prawie tak jakby obdarzyć komputer świadomością.

[polymorphism]

Jak oszukać komputer by zrobił coś do czego nie został zaprogramowany???

Nie komputer, tylko kompilator Jeśli chodzi o oszukiwanie, to można powiedzieć, że przy implementowaniu delegatów wszelkie rzutowania wskaźników na metody to w pewnym sensie oszukiwanie kompilatora. Bardziej obrazowy przykład to stworzenie wątku funkcją CreateThread, którego entry-pointem jest niestatyczna metoda jakiejś klasy.

[Cyfrowy Baron]

To nie jest żadne oszukiwanie kompilatora, gdyż odbywa się w ramach dopuszczanych przez dany język programowania i jest zaprogramowane przez programistę. Program nie wykona operacji do której nie został zaprogramowany, a kompilator nie skompiluje kodu niezgodnego z językiem programowania.

[polymorphism]

(...) a kompilator nie skompiluje kodu niezgodnego z językiem programowania.

No właśnie na tym polega to całe oszustwo. Żeby coś, co jest niezgodne ze składnią języka - w tym przypadku przypisanie wskaźnika na metodę wskaźnikowi na funkcję - doprowadzić do postaci, która będzie zgodna składniowo. Choć oczywiście warto pamiętać, że ta poprawność składniowa nie gwarantuje poprawności działania czy też przenośności. To jest jazda po bandzie, która wymaga znajomości tego, co się dzieje pod maską języka C++.

[Cyfrowy Baron]

To mnie nie przekonuje. Jeżeli kompilator kompiluje kod, to dlatego, że jest on zgodny ze składnią danego języka. Gdyby sytuacja o której piszesz, czyli - coś jest zgodne składniowo, ale nie jest zgodne z językiem programowania - zadziałało to powiedziałbym, że faktycznie kompilator dał się oszukać. By jednak kod działał, a nie tylko wyglądał tak jakby miał działać, to musi być zgodny ze składnią języka. Sam często spotkam się z sytuacją w której przypisanie wskaźnika pozwala skompilować kod mimo iż taki kod już na pierwszy rzut oka jest pozbawiony logiki, jednak nie zdarzyło mi się by to zadziałało. Najczęściej przy próbie użycia program wyrzuca błędy, rzadziej nic się nie dzieje, czyli program nie wykonuje operacji. Nie nazwałbym jednak takiej sytuacji oszustwem lecz błędem.

[polymorphism]

Gdyby sytuacja o której piszesz, czyli - coś jest zgodne składniowo, ale nie jest zgodne z językiem programowania - zadziałało to powiedziałbym, że faktycznie kompilator dał się oszukać.

Dałem przykład z CreateThread. Da się tak oszukać kompilator, żeby entry-pointem wątku była metoda wywołana na rzecz jakiegoś obiektu. I to jest kod, który poza tym, że wygląda, także działa. Przykład:

KOD cpp:   �  UKRYJ  �

KOD cpp:   �  POKAŻ  �

class foo
{
private:

        DWORD WINAPI thread_proc()
        {
                cout << "wywolanie foo::thread_proc na rzecz obiektu this = " << this << "\n";

                Sleep(3000);
                return 0;
        }
public:

        foo()
        {
                DWORD id;
                DWORD (WINAPI foo::*mem_ptr)() = &foo::thread_proc;

                HANDLE h = CreateThread(NULL,
                                        0,
                                        *((LPTHREAD_START_ROUTINE*)((void*)&mem_ptr)),
                                        this,
                                        0,
                                        &id);

                WaitForSingleObject(h, INFINITE);
                CloseHandle(h);
        }
};

...
foo o1;
foo o2;
foo o3;

 

Dla kogoś, kto wie, jak "działa" C++, sprawa jest prosta. Ale dla kogoś, kto nie wie, to niezbyt jasna sprawa, i ogólnie WTF?!

Ten kod działa na VC i MinGW.

[Cyfrowy Baron]

Twój kod nie wykracza jednak poza ramy języka programowania, lecz wykorzystuje jego luki. Kod działa i robi to do czego został zaprogramowany ponieważ nie zawiera błędu składni. Stwórz kod zawierający błąd składniowy a mimo to dający się skompilować, wtedy uznam, że kompilator został oszukany.

Oszukać można tylko osobę mającą świadomość i przekonaną, że ma do czynienia z prawdziwym obrazem rzeczywistości, podczas gdy wytworzony został obraz fałszywy. To nie ma miejsca w przypadku kompilatora, gdyż nie posiada TO świadomości.

[polymorphism]

Twój kod nie wykracza jednak poza ramy języka programowania, lecz wykorzystuje jego luki.

No, tak. Dzięki tym lukom mogę robić rzeczy, które nie do końca są poprawne... koncepcyjnie.

Stwórz kod zawierający błąd składniowy a mimo to dający się skompilować, wtedy uznam, że kompilator został oszukany.

Parafrazując Ciebie: wykorzystałbym wtedy lukę kompilatora - też źle Zresztą nie widzę powodu, dla którego miałbym szukać takich błędów. Nie o to tu przecież chodzi...

Oszukać można tylko osobę mającą świadomość i przekonaną, że ma do czynienia z prawdziwym obrazem rzeczywistości, podczas gdy wytworzony został obraz fałszywy. To nie ma miejsca w przypadku kompilatora, gdyż nie posiada TO świadomości.

A słyszałeś o czymś takim jak skrót myślowy?

Zwrot 'oszukać kompilator' znaczy mniej więcej tyle, co stworzyć taką konstrukcję, taki kod, który umożliwi mi wykonanie czegoś, na co nie pozwalają reguły języka, zachowując przy tym zgodność składniową. Chyba jaśniej się nie da tego wytłumaczyć.

[lzommer]

Mozna i tak, topornie ale jest mozliwosc kontroli indeksow tablicy.

KOD cpp:   �  UKRYJ  �

KOD cpp:   �  POKAŻ  �

class H
{
private:
        double g[3][3];
        int i;
public:
        H(int x)
        {
                i=x;
        }
        double operator[](int j)
        {
                return g[i][j];
        }
};

class M
{
        int i;
public:
        H  operator[]( int i)
        {
                H       z=  H(i);
                return z;
        }
} ;

[polymorphism]

Klasa M bez sensu. Za każdym razem, gdy wywołujesz jej operator [], tworzysz nową tablicę (obiekt klasy H), którą zwracasz przez wartość.

[lzommer]

No to zrobmy inaczej:

KOD cpp:   �  UKRYJ  �

KOD cpp:   �  POKAŻ  �

#include <conio.h>
#include <iostream>

using namespace std;

class M;

        class hlp
               {

                 M & m;
                 int x;
         public:
                 hlp(M & _m, int _x):m(_m),x(_x) {};
                 double & operator [] (int y);
        };

class M
{
                 double g[3][3];
 public:
                 M()
                 { // dla przykladu, niech tablica g:
                         for(int i=0; i<3; i++)
                                 for(int j=0; j<3; j++)
                                         g[i][j]=i+(double)j/10.;
                 };
                 hlp operator [] (int x)
                 {
                                return hlp(*this, x);
                 }
                 double& operator()(int & x, const int & y)
                 {
                                // BadBouns(x,y); // tutaj latwa kontrola indeksow.
                                return g[x][y];
                 }
};

        double & hlp::operator [] (int  y)
        {
                 return m(x,y);
        }


main()
{
// Sprawdzmy:
        M m;
        // np:
        cout << m.operator[](1).operator[](2) << endl;
        // lub
        for(int i=0; i<3; i++)
        {
                for(int j=0; j<3; j++)
                        cout << m[i][j] << "  ";
                cout<< endl;
        }

        getch();
 }