Różne 1.
  W tym dziale znajdują się porady, które trudno jest zakwalifikować do odrębnych grup, czyli wszystkiego po trochu.

Wyszukiwanie folderów, podfolderów i plików.

  W BCB istnieje funkcja FindFirst umożliwiająca wyszukiwanie plików i zapisywanie wyniku np. do obiektu TListBox. Na początek stworzymy funkcję, która będzie wyszukiwała foldery we wskazanej lokalizacji. W niektórych kompilatorach BCB należy włączyć do projektu w sekcji include plik <filectrl.hpp> najlepiej jest zrobić to w pliku nagłówkowym (np. Unit1.h):

Następnie również w pliku nagłówkowym w sekcji private umieszczamy deklarację funkcji o nazwie FindDir (nazwa funkcji jest dowolna):

Teraz przechodzimy do pliku źródłowego i dodajemy definicję zadeklarowanej funkcji FindDir:

Funkcja wyszukiwania folderów jest już gotowa do działanie, teraz należy ją tylko wywołać np. w zdarzeniu OnClick przycisku TButton, przekazując do ciała funkcji dwa parametry, pierwszy - wskaźnik do obiektu typu TListBox, w którym chcemy zapisywać wynik wyszukiwania i drugi - lokalizację w której chcemy zacząć wyszukiwanie, przy czym należy pamiętać, żeby podawać bezwzględną ścieżkę dostępu czyli np.: "C:\\Windows\\System\\", lub "C:\\" - wyszukiwanie folderów na dysku C:

Funkcja, którą właśnie stworzyliśmy potrafi wyszukiwać tylko foldery we wskazanej lokalizacji, nie wyszukuje natomiast podfolderów. Można to łatwo zmienić modyfikując nieznacznie powyższą funkcję. Zasadnicza zmiana będzie poległa na zastosowaniu rekurencji, czyli funkcja będzie wywoływała samą siebie. Zmiany wprowadzone do funkcji FindDir zostały zaznaczone na żółto:

To są wszystkie zmiany, funkcję wywołuje się tak samo jak poprzednio.
Zajmiemy się teraz takim zmodyfikowaniem funkcji, żeby wyszukiwała w folderach i podfolderach pliki a pomijała foldery. W tym celu w pliku nagłówkowym w deklaracji funkcji dołączymy parametr typu String, który będzie pobierał rozszerzenie plików które chcemy wyszukiwać:

Należy również zmodyfikować definicję funkcji:

Nieznacznie zmieni się również sposób wywoływania funkcji:

Żeby wyszukać wszystkie pliki wystarczy podać typ pusty (""):

Zapisywanie danych do plików (klasa ofstream).

W celu zapisania danych do pliku należy posłużyć się klasą ofstream, ale by móc użyć tej klasy należy dodać do sekcji include (najlepiej w pliku nagłówkowym) plik fstream.h:

Zanim cokolwiek zrobimy z plikiem należy go zadeklarować jako zmienną typu strumień, a potem należy go otworzyć. Nawet jeżeli plik nie istnieje jeszcze na dysku i tak trzeba go otworzyć do zapisu. Może się to wydawać nielogiczne, ale już tak z tym jest. Przy zapisywaniu danych do pliku będziemy posługiwać się strumieniem wyjścia - ofstream.
Istnieje kilka sposobów otwierania pliku jako strumienia. Można przekazać nazwę pliku konstruktorowi zmiennej typu strumień.
Deklarujemy zmienną i otwieramy plik:

...lub deklarując wskaźnik do zmiennej i tworząc strumień otwierający plik:

Można również zadeklarować zmienną i potem wywołać metodę open:

Skupimy się na ostatnim sposobie zapisywania danych, czyli wykorzystamy metodę open. Teraz gdy już wiemy jak otwierać plik do zapisu, trzeba jeszcze wprowadzić do niego jakieś dane. W celu wprowadzenia np. łańcucha znaków (tekstu) do strumienia posłużymy się operatorem << :

W podanym przykładzie, w katalogu z projektem zostanie utworzony plik o nazwie Test.txt. W pliku będzie znajdował się tekst: Przykładowy tekst. W przykładzie znajduje się kod, którego jeszcze nie omówiłem:

Ten kod służy do zamknięcia strumienia.
Niżej umieszczam kilka sposobów zapisu danych:

Manipulator endl przenosi tekst do nowego wiersza.

Operator ios::app zmienia nieco charakter strumienia. We wcześniejszych przykładach wywołanie strumienia wyjścia powodowało zastąpienie istniejącego pliku - plikiem nowo tworzonym, operator ios::app sprawia, że wprowadzany tekst zostanie dopisany na końcu pliku o ile taki plik istnieje, czyli nie spowoduje usunięcia danych które się już w pliku znajdują.

Operator ios::out oznacza otwarcie pliku dla operacji wyjścia. Jest to domyślne ustawienie dla ofstream i nie musi być stosowane.

Operator ios::binary otwiera plik w trybie binarnym.

Odczytywanie danych z pliku (klasa ifstream).

Klasa ifstream działa w sposób podobny do klasy ofstream (patrz: porada 2). Żeby z niej skorzystać należy również dołączyć plik fstream.h do sekcji include. Sposoby otwierania pliku jako strumienia są takie same jak w przypadku klasy ofstream, dlatego przejdziemy od razy do sposobu wykorzystującego metodę open. Żeby odczytać dane z pliku należy najpierw otworzyć go dla operacji wejścia, a następnie należy posłużyć się operatorem >>:

W przykładzie najpierw utworzyłem zmienną Buf typu char, ale zadeklarowałem ją jako nowy typ i dlatego nie muszę określać ile znaków może przechowywać zmienna Buf. Wada tego sposobu wczytywania danych polega na tym, że zmienna Buf będzie pobierała znaki dopóki nie napotka pierwszej spacji, czyli jeśli w pliku będzie znajdował się tekst: przykładowy tekst to do zmiennej zostanie wczytana tylko wartość: przykładowy. Żeby wczytać całą zawartość pliku należałoby utworzyć kilka zmiennych a następnie wczytywać do nich kolejne wartości, a potem wszystko zsumować i dopiero potem przepisać zawartość np. do obiektu Memo1:

W tym przypadku zostaną wczytane dwa łańcuchy znaków z pliku, ale z pominięciem spacji, czyli jeżeli w pliku znajduje się tekst: przykładowy tekst to do zmienna Buf zostanie wypełniona wartością: przykładowytekst.
Tak więc ta metoda jest dobra tylko wtedy, gdy chcemy wczytać z pliku tylko wartości pojedyncze. Jeżeli chcemy wczytać całą linię tekstu z pliku, należy posłużyć się metodą getline:

W przykładzie pętla wykonuje dziesięć obiegów i w każdym obiegu pętli jest wczytywana kolejna linia z pliku. Kryje się tu pewne niebezpieczeństwo, mianowicie jeżeli w pliku jest mniej niż dziesięć linii tekstu, to w kolejnych obiegach pętli zmienna Buf zachowa ostatnią pobraną wartość i ta wartość powtórzy się wielokrotnie w obiekcie Memo1.
Można jednak temu zaradzić:

W podanym przykładzie, w każdym obiegu pętli zmiennej Buf zostaje przypisana pusta wartość: sprintf(Buf, "%s", ""), a następnie w kolejnym obiegu następuje próba wczytania zawartości pliku do zmiennej: infile.getline(Buf, 255), po czym występuje warunek, który sprawdza czy zmienna zawiera jakąś wartość: if(((AnsiString)Buf).IsEmpty()) i jeżeli zmienna jest pusta to następuje spełnienie warunku pętli i przypisanie zmiennej i wartości końcowej: i = 10. No i tyle wystarczy, żeby wczytać całą zawartość pliku.
We wszystkich przykładach występuje maksymalna liczba znaków określona w zmiennej Buf - równa 255 znakom, ale można podać znacznie większe wartości.
Niżej umieszczam kilka innych sposobów odczytu danych:

Operator ios::in otwiera plik dla operacji wejścia. Jest to ustawienie domyślne dla ifstream i nie musi być stosowane.

Funkcja składowa fail jest wykorzystywana do badania, czy operacja na strumieniu zakończyła się sukcesem.
Można również zamiast funkcji fail zastosować przeciążenie operatora !:

Kasowanie plików i folderów.

Żeby skasować plik należy posłużyć się funkcją DeleteFile:

Zwróć uwagę, że podając nazwę pliku który chcemy skasować należy podawać pełną ścieżkę dostępu i nie można przy użyciu tej funkcji skasować wszystkich plików znajdujących się w wybranym katalogu np.:

To nie zadziała, podawanie jako parametrów gwiazdek zamiast nazwy i rozszerzenia nie sprawdza się. Żeby skasować np. wszystkie pliki znajdujące się we wskazanym katalogu trzeba stworzyć własną funkcję, która będzie połączeniem funkcji wyszukiwania plików (patrz: wyszukiwanie folderów, podfolderów i plików) oraz funkcji kasowania plików. W tym celu trzeba najpierw zadeklarować w pliku nagłówkowym funkcję typu void, następnie zdefiniować ją w pliku źródłowym:

UWAGA!
W przedstawionym przykładzie funkcja DeleteFile oczekuje jako argumentu zarówno wartości typu AnsiString jak i wartości typu consta *char, jednak w niektórych przypadkach (dotyczy to prawdopodobnie użytkowników starszych wersji środowiska BCB, chyba wcześniejszych niż 4) funkcja DeleteFile może oczekiwać jako argumentu tylko wartości typu const *char, a wtedy należy dokonać konwersji argumentu typu AnsiString na typ char, czyli ten fragment kodu powinien wyglądać następująco:
DeleteFile(FileName.c_str());

Funkcja została tak zbudowana, żeby można było kasować np. pliki wybranego typu podając rozszerzenie lub kasować wszystkie pliki podając zamiast rozszerzenia gwiazdkę (*). Funkcję można wywołać w dowolnym zdarzeniu, przy czym należy przekazać jej jako parametry nazwę katalogu z którego kasujemy pliki oraz typ pliku (rozszerzenie) który ma być skasowany:

Kasowanie plików z rozszerzeniem txt (*.txt) z katalogu c:\temp:

Kasowanie wszystkich plików (*.*) z katalogu c:\temp:

Żeby skasować katalog należy posłużyć się funkcją RemoveDirectory przekazując jej jako parametr nazwę katalogu, który chcemy skasować. Istnieje jednak pewne ale, a mianowicie można kasować tylko pusty katalog, jeżeli wewnątrz będą się znajdowały jakieś pliki lub katalogi to kasowanie zakończy się fiaskiem. Tak więc chcąc skasować katalog, który nie jest pusty, najpierw trzeba skasować znajdujące się w nim pliki, a dopiero potem można skasować sam katalog:

Kasowanie pustego katalogu:

Kasowanie katalogu w którym zanjdują się pliki:

...powrót do menu. 

    Gdy piszemy dowolny tekst w np. obiekcie Memo1 to znajduje się tam już domyślny kursor piszący ( } i jest to najczęściej migocząca pionowa kreska. Można to jednak zmienić i wstawić w to miejsce własny kursor piszący. Żeby to zrobić trzeba najpierw przygotować sobie plik graficzny w formacie bmp np. taki jak ten: . Rysunek jest niewielki ponieważ sam kursor też jest nieduży, grafika posiada jednak pewną charakterystyczną cechę (co bystrzejsi już to pewnie zauważyli), a mianowicie tło rysunku powinno być czarne, a sam kursor powinien być biały. To dlatego, że po podstawieniu kursora do wybranego obiektu nastąpi odwrócenie kolorów. Tak więc sam kursor nie musi być koniecznie czarny, może to być dowolny kolor ale tworząc kursor trzeba pamiętać, że po wstawieniu do programu kolory się "odwrócą".
Mając już przykładowy plik z kursorem tworzymy nowy projekt (File | New Application) i od razu przechodzimy do pliku nagłówkowego (np. Unit1.h), i w sekcji private deklarujemy obiekt bmp typu TBitmap oraz tworzymy funkcję SetCaret (nazwa funkcji jest dowolna):

Żeby uruchomić domyślny program pocztowy po kliknięciu np. na przycisk Button1 trzeba włączyć do projektu aplikacji plik shellapi.h:

To spowoduje uruchomienie domyślnego programu pocztowego z wpisanym e-mail'em w okienku adresu. Proszę zwrócić uwagę że w kodzie adres e-mail jest poprzedzony słowem mailto.
Jeżeli chcemy uruchomić program pocztowy z e-mail'em i tematem wiadomości do posługujemy się słowem kluczowym ?subject: 

Można również dołączyć treść wiadomości posługując się słowem kluczowym &body:

Każda kolejna linia treści wiadomości musi być rozdzielana czymś takim: %0A .

Losowanie przypadkowych liczb.

Czasami potrzebujemy wylosować jakąś liczbę, może to szczególnie przydatne przy tworzeniu gier. żeby wylosować taką liczbę trzeba posłużyć się funkcją Randomize:

Losowanie przypadkowej liczby z dowolnego zakresu:

Jednak zdecydowanie najlepsza metoda jest taka, losowanie z podanego zakresu, ta metoda zapewnia dużą niepowtażalność w odrużnieniu od pozostałych:

Losowanie liczby z podanego zakresu:

Można też tak:

Zmiana wyrównania tekstu na obiekcie TButton.

Standardowo tekst na przyciskach (Button) jest zawsze wyśrodkowany i sam komponent nie zawiera żadnej metody, która mogłaby to zmienić. Istnieje jednak bardzo prosty sposób wyrównania tekstu do lewej lub prawej strony.
W tym celu przechodzimy do pliku źródłowego i w konstruktorze klasy np. TForm1 umieszczamy prosty kod:

Zmiana sposobu wyświetlania podpowiedzi w chmurkach (właściwość HINT).

 Pisząc o "podpowiedziach w chmurkach" mam na myśli takie małe komunikaty wyskakujące gdy wskażemy kursorem jakiś element np. pulpitu lub aplikacji. Przesuń element na ten tekst "przykładowy tekst" a pokaże się właśnie podpowiedź w chmurce. Sposób wyświetlania podpowiedzi jest chyba wszystkim dobrze znany, jednak przypomnę go dla porządku.
Żeby włączyć chmurki dla wybranego obiektu należy ustawić w inspektorze obiektów jego właściwość ShowHint na true, a następnie wpisać tekst który ma być wyświetlany do jego właściwości Hint.
Wyobraźmy sobie jednak sytuację gdy umieścimy w obiekcie np. ListBox1 kilka pozycji tekstu, lecz cały tekst nie mieści się w okienku, np.:

Tak jak widać na rysunku tekst jest dłuższy niż okno obiektu i nie można przeczytać całej treści. Żeby wyświetlić całą zawartość linii jako podpowiedź dla obiektu TListBox można w zdarzeniu OnClick dla tego obiektu przypisać jego właściwości Hint wartość na którą klikamy. Należy pamiętać, że jeśli chcemy żeby chmurka była wyświetlana to właściwość ShowHint wybranego obiektu musi mieć wartość ustawioną na true:

To również zadziała, lecz i tutaj pojawia się pewien problem, a mianowicie po wskazaniu kursorem pozycji na liście zostanie wyświetlona chmurka, lecz przesunięcie kursora na kolejną pozycję w ListBox1 usunie chmurkę i podpowiedź nie zostanie dla niej wyświetlona. Żeby ponownie wyświetlić chmurkę trzeba "zjechać" z obiektu ListBox1 i ponownie na niego najechać, co jest raczej mało wygodne, lecz i ten problem da się rozwiązać.
Żeby to zrobić utworzymy nowy obiekt hint (nazwa jest dowolna) typu THintWindow i posłużymy się nim do wyświetlania chmurek. Właściwość Hint obiektu nie jest dokładnie tym samym co obiekt typu THintWindow, dlatego żeby nie wchodziły sobie w paradę, należy ustawić właściwość ShowHint obiektu ListBox1 na false, następnie przechodzimy do pliku nagłówkowego (np. Unit1.h) i w sekcji private deklarujemy obiekt hint typu THintWindow:

Jak widać zniknęła metoda OffsetRect, a zamiast niej zastosowałem dodatkowy obiekt TRect.
Jednak to jeszcze nie koniec, ponieważ trzeba przerwać wyświetlanie chmurki gdy kursor "zjedzie" z obiektu ListBox1. Żeby przerwać wyświetlanie etykiety wystarczy posłużyć się funkcją ReleaseHandle. Oczywiście żeby funkcja wywołała pożądany efekt musi być wywołana w odpowiednim zdarzeniu. W tym przypadku można ją wywołać w zdarzeniu OnMouseMove dla formularza np. Form1:

Jednak to nie zawsze może się sprawdzić dlatego lepiej będzie się posłużyć metodą WindowProc, która będzie przechwytywała komunikat, wysyłany gdy kursor myszki opuszcza - w tym przypadku - obiekt ListBox1. W tym celu zadeklarujemy w pliku nagłówkowym (np. Unit1.h) funkcję EraseHint (nazwa jest dowolna):

Następnie przechodzimy do pliku nagłówkowego i w konstruktorze klasy (np. TForm1) wywołujemy metodę WindowProc z obiektu ListBox1 i przypisujemy ją do funkcji EraseHint, a następnie definiujemy funkcję EraseHint:

Definicja funkcji EraseHint:

No i na zakończenie mała ciekawostka, z tak utworzonym obiektem Hint można robić prawie to samo co z klasą TCanvas ponieważ obiekt THintWindow dziedziczy tą klasę. Żeby na przykład zmienić kolor chmurki wystarczy wywołać metodę Brush i co ciekawe w tym przypadku nie trzeba posługiwać się metodą Canvas. Można zmienić również krój i rozmiar czcionki, ale zmiana koloru czcionki się nie powiedzie:

Jak zablokować zamknięcie aplikacji?

Żeby uniemożliwić zamknięcie aplikacji trzeba wywołać funkcję CanClose w zdarzeniu OnCloseQuery dla głównego formularza aplikacji, np. Form1:

Wysyłanie e-mail'a z plikiem załącznika za pomocą MAPI.

 W poradzie uruchamianie domyślnego programu pocztowego z parametrami pokazałem sposób na wysyłanie e-mail'i poprzez uruchomienie programu pocztowego i przekazanie kilku parametrów. W tej poradzie pokażę jak można wykorzystując bibliotekę Mapi32.dll wysłać e-mail'a z dołączonym plikiem załącznika.
W tym celu umieszczamy na formularzu (np. Form1) dwa obiekty Edit1 i Edit2, przycisk Button1, obiekt Memo1 i obiekt OpenDialog1. Następnie importujemy w pliku źródłowym, w sekcji include plik mapi.h:

Następnie przechodzimy do pliku nagłówkowego i w sekcji private umieszczamy deklarację funkcji SendMail (nazwa funkcji jest dowolna):

Kontrolowanie czasu wyświetlania podpowiedzi (właściwość HINT).

Do kontrolowania czasu wyświetlania podpowiedzi w chmurkach - właściwość Hint obiektów, służą trzy funkcje:

• HintPause            -    ustawia czas, po którym zostanie wyświetlona podpowiedź od momentu najechania myszką,
• HintHidePause    -    ustawia czas wyświetlania podpowiedzi, po którym ma ona zniknąć,
• HintShortPause.   -    ustawia interwał czasu, który musi upłynąć między pierwszą i drugą podpowiedzią.

Podpowiedzi można kontrolować w ten sposób, tylko dla wszystkich obiektów wchodzących w skład aplikacji, czyli nie można ustawić dla każdego obiektu osobnych parametrów wyświetlania. By możliwe było jednak wywołanie podpowiedzi, trzeba ustawić właściwość ShowHint wybranego obiektu na true. Ustawienia najlepiej jest zainicjować wewnątrz konstruktora klasy TForm, jest to pierwsza funkcja jaka zostaje umieszczona w pliku źródłowym. Czas określa się w milisekundach (1 sekunda = 1 000 milisekund), np:

Jak w Windows XP nadać kontrolkom odpowiedni wygląd?.

    Jeżeli jesteś "szczęśliwym" ☺posiadaczem systemu Windows XP to na pewno zauważyłeś, że programy które tworzysz za pomocą BCB wyglądają "po staremu", i kontrolki takie jak np Button nie są "pięknie zaokrąglone", czyli wciąż ten sam stary Windows 98 i niezależnie od tego jakiej wersji BCB użyjesz kontrolki się nie zmienią, ale...
    Otóż można to zmienić i nie trzeba w tym celu posługiwać się kompilatorem, wystarczy utworzyć Manifest, nadać mu taką samą nazwę jaką nosi nasz program i umieścić go w tym samym katalogu, w którym znajduje się nasz program.
    Załóżmy, że utworzyłem program o nazwie MyProgram.exe i chcę mu nadać taki wygląd jaki mają wszystkie programy we Windows XP, więc uruchamiam notatnik i wpisuję w nim manifest o następującej treści:

Na zielono został zaznaczony jedyny zmienny element w treści całego manifestu, a to znaczy, że niezależnie od tego do jakiego programu tworzymy manifest jego treść zawsze wygląda tak samo zmienia się tylko nazwa programu.
    Po utworzeniu manifestu pozostaje nam tylko zapisać go w tym samym katalogu, w którym umieściliśmy aplikację MyProgram.exe. Manifest zapisujemy pod nazwą MyProgram.exe.manifest .
    Na zakończenie dodam tylko, że manifest można tworzyć dla wszystkich programów, nie tylko tych, które sami utworzyliśmy. Manifest czasami może wywoływać błędy w działaniu programu, wtedy trzeba go usunąć, oczywiście trzeba usunąć manifest a nie program.
    Z własnego doświadczenia wiem, że manifest wywołuje błędy w działaniu programu Windows Commander, a objawia się to tym, że w oknie katalogów nie widać żadnych katalogów poza tym niewidoczne są również dyski, ale to tak na marginesie.

Ściągnij przykładowy plik manifestu: MyProgram.exe.manifest

Przekazywanie do programu argumentów z linii komend.

O co chodzi z tym przekazywaniem argumentów? Otóż Ci z was, którzy dużo grają w gry komputerowe na pewno często stosują takie techniki, np gdy modyfikują skrót do jakiejś gry. Weźmy taką grę jak The Sims, ścieżka dostępu do tej gry może wyglądać tak:

"C:\Program Files\Maxis\The Sims\Sims.exe"

I taką właśnie ścieżkę można zobaczyć we właściwościach skrótu na zakładce skrót w okienku element docelowy, ale grający w tą grę wiedzą, że można zmodyfikować skrót i przekazać z linii komend argumenty do programu, umożliwiające ustawienie odpowiedniej rozdzielczości jeszcze przed uruchomieniem gry oraz pominięcie intro i weryfikacji sterowników. W ten sposób zmodyfikowany skrót będzie wyglądał tak:

"C:\Program Files\Maxis\The Sims\Sims.exe" -r1024x768 -skip_intro -skip_verify

I właśnie na tym polega przekazywanie do programu argumentów z linii komend. Oczywiście, żeby przekazać argumenty do programu nie trzeba od razu tworzyć skrótu i go modyfikować, można posłużyć się konsolą DOS lub po prostu linią komend dostępną w menu Start | Uruchom, Korzystając z konsoli DOS nie ma potrzeby umieszczania w cudzysłowiu ścieżki dostępu do programu czyli analogicznie do poprzedniego przykładu:

C:\Program Files\Maxis\The Sims\Sims.exe -r1024x768 -skip_intro -skip_verify

Jako ciekawostkę dodam, że istnieje możliwość przekazania argumentu do programu BCB. Gdy uruchamiamy ten program to wyświetla się okienko SplashScreen z logiem BCB, można je wyłączyć przekazując argument -NS:

"D:\Program Files\Borland\CBuilder4\Bin\bcb.exe" -NS

I najprościej jest zrobić to w skrócie do programu.

To tyle jeżeli chodzi o wstęp. Co jednak zrobić, żeby nasz własny program odbierał argumenty które są mu przekazywane z linii komend? Otóż jest to bardzo proste, wystarczy posłużyć się funkcją ParamStr(). Żeby to lepiej wyjaśnić proponuję posłużyć się przykładem, w tym celu umieszczamy na formularzu obiekt Memo1 i tyle wystarczy, potem przechodzimy do pliku źródłowego i w konstruktorze klasy wpisujemy instrukcje które będą pobierały argumenty, a następnie będą je indeksowały w obiekcie Memo1:

Kompilujemy program, po jego uruchomieniu w Memo1 powinna znajdować się pełna ścieżka dostępu do uruchomionego właśnie programu. Tak więc funkcja ParamStr() pobiera jako argument numer argumentu przekazywanego z linii komend, a zwraca wartość typu AnsiString. Co się zaś tyczy argumentów przekazywanych z linii komend to pierwszy argument posiadający indeks 0 jest zawsze ścieżką dostępu do programu.
Zmodyfikujmy nasz kod tak żeby pobierał trzy argumenty:

Jeżeli teraz skompilujemy program, to po jego uruchomieniu zobaczymy to samo co poprzednim razem, ale wystarczy uruchomić go za pomocą polecenia z menu Start | Uruchom z dowolnymi argumentami, np:

"C:\BCB\Projekty\Project1\MyProgram.exe" -pierwszy_argument -drugi_argument

Teraz obiekt Memo1 powinien zawierać oprócz ścieżki dostępu do programu, również przekazywane argumenty. Należy uważać na spacje ponieważ argumenty są oddzielane od siebie właśnie spacjami. Kreski stawiane przed argumentami nic nie znaczą i nie trzeba ich stosować.
Jak jednak praktycznie wykorzystać funkcję ParamStr(). Znów posłużę się przykładem. Napiszemy program, który będzie oczekiwał argumentu -ShowMsg (nazwa argumentu jest dowolna) i jeżeli otrzyma taki argument to wyświetli odpowiedni komunikat. W tym celu tworzymy taki oto prosty kod w pliku źródłowym, istotne elementy zostały zaznaczone na żółto: